Cuda na Kiju, czyli rozczarowanie na badylu

W związku z tym, że jestem w trakcie przygotowywania bardzo fajnego projektu o piwie, nie udałem się na Wrocławski Festiwal Dobrego Piwa. Jednak pogoda jaka panuje na Dolnym Śląsku sprawia, że mój smutek spowodowany nieobecnością na WFDP jest niewielki. Dzięki pozostaniu w Warszawie miałem okazję wziąć udział w otwarciu nowego multitapu – Cuda na Kiju. Czy jest się z czego cieszyć? Czy stolica nadal nie ma idealnego miejsca na piwo? Zapraszam do lektury!!!

Jeśli chodzi o złocisty trunek to Warszawa jest bardzo dziwnym miastem. Tyle mieszkańców, taki potencjał, nie mało pieniędzy, a dobrych knajp z ciekawymi napitkami jak na lekarstwo. Dopiero od pewnego czasu sytuacja zaczęła się zmieniać. Na mapie stolicy wyrosło kilka miejsc, w których leją się dobre piwa, ale niestety z reguły są to tylko i wyłącznie dwa krany. Jedynym sensownym przybytkiem z dużym wyborem jest lokal po „gorszej stronie” Wisły. Mowa tu o Po Drugiej Stronie Lustra. Osobiście nie przepadam za tą knajpą ze względu na temperaturę w jakiej podaje się tam piwo. Cenię sobie moje szkliwo nazębne, więc omijam ten „zmrożony” przybytek szerokim łukiem. Na szczęście od pewnego czasu piwosze z Warszawy żyją trzema informacjami. Pierwsza – powstaje pierwszy stołeczny multitap. Druga – powstaje drugi stołeczny multitap. Trzecia – powstaje trzeci stołeczny multitap. Świetna sytuacja, bo konkurencja na tym polu będzie zmuszała każdego do jak największego wysiłku. Wczoraj odbyło się oficjalne otwarcie jednego z tych multitapów. Mowa tu o Cuda na Kiju. Lokal ten można było odwiedzić już kilkakrotnie, ale co to za nieoficjalne otwarcie piwiarni bez czynnych kranów i szkła…? Także dopiero teraz stawiłem się w centrum miasta i udałem się na premierę. Na wejściu jest już trochę podejrzanie. Sterylnie, nowocześnie, wybłyskane na glanc – bez klimatu na piwo. Część ludzi wystrojona jak na audiencję u papieża, inni w kolorowych rurkach, zerówkach i czapeczkach, a następni jakby nie wiedzieli co w ogóle tam robią. Nie to, żebym był jakimś wypłoszem i zabraniał komuś tu wstępować, ale jest dziwnie i nie tak jakbym sobie wymarzył.Lokal składa się z trzech poziomów. Na parterze znajduje się bar i tutaj dzieje się cała „akcja”. Na dole kilka drewnianych stołów i cudowna sauna. Góra jak to góra. Podchodzę do baru i pytam barmana co mają na kranach, bo ni cholery nie ma żadnej informacji. „No wie Pan. Mamy awarie systemu i leci nam sama piana. Trzeba poczekać 30-60 minut, ale polecam piwa z lodówki, każde po 10 zł.”. Przemilczałem, wyszedłem i wróciłem za pół godziny. Na szczęście problemy zostały rozwiązane i można było rzucić okiem na tablicę. No w sumie trochę ciężko, bo słabo widoczne, ale chwila skupienia i wiem co płynie w rurach:
1. Mettise (15 zł) – myślałem, że Metisse, ale nie zdziwiłbym się gdyby chodziło o Emelisse...
2. Artezan Pacific (11 zł) – trochę ucięta nazwa, ale niech będzie.
3. King (12 zł) – chodzi o najnowsze piwo z AleBrowar. Taka tam zagadka na sobotni wieczór.
4. Rześkie (8 zł)
5. Rowing (12 zł) – nie wiem, czy oszczędzają na mazakach, ale wypisanie pełnej nazwy nie jest chyba jakieś pracochłonne.
6. Geuze (14 zł) – zagadka z jakiego browaru. Obsługa też nie wie.
7. Witte (12 zł) – kolejna zagadka.
8. Pusty kran
9. Bush (16 zł) – ponownie łamigłówka.
10. Raciborskie Pils (8 zł)
11. Dymy Marcowe (12 zł) – pytam się barmana, czy to na pewno PINTA. Dostałem twierdzącą odpowiedź, ale po chwili zapaliła mu się lampka. Podpowiedziałem, że pewnie chodzi o Dymy Olbrachta i wszystko było jasne.
12. Dobry Wieczór (12 zł)
13. Śmietanka (10 zł) – trochę sporo jak na śmietankę. No chyba, że chodzi o Śmietankę Toruńską…
14. Gruit (10 zł) – pewnie Kopernikowski…

Przygotowanie ekipy do otwarcia można porównać do… no właśnie nie wiem czego. Szklanki były pochowane w kartonach, nieumyte i radośnie prężące się na barze. Na czterech barmanów tylko dwóch zraszało szkło, a reszta lała do niego jak leci. Dodam, że ta pojedyncza jednostka nie była pracownikiem tego miejsca i „tylko pomagała”. Upolowałem „niezatrudnioną Panią”, która z wielkim trudem nalała mi King of Hop, podbijając ciśnienie w celu wytworzenia piany.Zauważyłem, że każdy z nalewających robi podobnie. Obok mnie stał prawdopodobnie właściciel z kolegami, bo takiego lizania czterech liter dawno nie słyszałem. „To będzie najlepsze miejsce w Warszawie”, „Murowany sukces”, „Najlepiej ze wszystkich”, itd. Wtedy miałem już kompletnie dosyć tego „klimatu” i wyszedłem.Podsumowując, Cuda na Kiju to kiepski i mało piwny multitap. Zero klimatu, zero otoczki i zero piwności. Mało zorientowana obsługa i braki techniczne dyskwalifikują dla mnie to miejsce na bardzo długi okres czasu. Szkoda, nerwów, pieniędzy i przede wszystkim miejsca, bo lokalizacja jest naprawdę świetna. Na tę chwilę wydaje mi się, że będzie to przybytek służący wielu osobom do lansowania się i pokazania jakie to mało niszowe piwa piją. Pozostaje nam czekać i trzymać kciuki za to, żeby kolejne warszawskie multitapy nie były tak słabe jak Cuda na Kiju.